Od 60 lat, na mocy charyzmatu Założyciela specjalnym zadaniem sióstr jest duchowa i duszpasterska opieka nad Polakami mieszkającymi poza granicami naszej Ojczyzny. Siostry Misjonarki Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej posługują w 13 krajach świata: w Australii, Belgii, na Białorusi, w Brazylii, we Francji, w Grecji, Islandii, Kanadzie, Niemczech, Stanach Zjednoczonych, na Węgrzech, w Wielkiej Brytanii i we Włoszech. Dom Generalny sióstr misjonarek znajduje się w Poznaniu-Morasku. 

Treść życzeń: 

Czcigodna S. Ewa, Przełożona Generalna,

Drogie Siostry Misjonarki!

Wdzięcznością serca i bliskością myśli pragnę dołączyć się do Waszej zakonnej wspólnoty, by dziękować Bożej Opatrzności za 60 lat posłannictwa i posługi Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej. „Między nami nie ma dali”, mimo, że 60 lecie Zgromadzenia świętuję na Antypodach, w obecności Sióstr Misjonarek pracujących w Australii.

W tym świątecznym i jubileuszowym nastroju wracam pamięcią do spotkania z papieżem Franciszkiem na placu św. Piotra w Rzymie w Roku Życia Konsekrowanego. Mam żywo przed oczyma radość i zaskoczenie papieża na widok tak wielu młodych i entuzjastycznie reagujących Sióstr Misjonarek. Przywołuję też słowa, z jakimi się do Was zwrócił wówczas – prosił, abyście dostrzegały w drugim człowieku Chrystusa, a odchodząc kilka razy powtórzył słowo, które miało moc apelu: „tenerezza” („czułość”).

Ja także spoglądam na Was z wielką radością i wdzięcznością za Wasze oddane Bogu i człowiekowi życie, w duchu zawołania: „wszystko dla Boga i Polonii”. Czynią to w tych dniach zapewne i nasi rodacy – emigranci, dla których, jak często się przekonuję, stanowicie skarb, z którego korzystają i którego nie chcieliby utracić.

„Ciebie Boga wysławiamy” za całe Zgromadzenie Sióstr Misjonarek i poszczególne Siostry powołane do życia konsekrowanego, którego sensem jest całkowite poświęcenie się dla dobra ziemskiego i zbawienia wiecznego naszych rodaków mieszkających poza granicami ojczystego kraju! „Ciebie Boga wysławiamy” za Twojego Sługę, Ojca Ignacego Posadzego, który ten charyzmat odczytał w świetle Objawienia i znaków czasu!

Drogie Siostry Misjonarki!

Życzenia jubileuszowe pragnę Wam złożyć, odwołując się do przywołanego już pamiętnego spotkania z papieżem Franciszkiem. Życzę Wam zachowania młodego ducha, gotowego z entuzjazmem odpowiadać na wezwania, które stawia przed Wami powołujący Was Chrystus oraz wspólnota Kościoła, w której realizujecie Wasze piękne powołanie. Inspirację i siły do takiej postawy czerpcie ze źródła czułej miłości Boskiego Oblubieńca, którą tak sugestywnie przedstawia obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa. Wpatrując się w ten wizerunek, naśladujcie Pana Jezusa poprzez otwarte serce i wyciągnięte ręce do naszych rodaków przebywających na emigracyjnych szlakach. Stawajcie się dla nich także żywą ikoną macierzyńskiej miłości i troski Matki Najświętszej, która Jezusa zawsze nosiła w sercu i na Niego wskazywała, o czym przypomina nam kolejny obraz, drogi każdej Siostrze Misjonarce, wizerunek Pani Jasnogórskiej.

Jej właśnie zawierzam Wasze, nasze, Zgromadzenie oraz każdą z Sióstr. Obyście doświadczały na co dzień Jej bliskości wyrażającej się w słowach Jasnogórskiego Apelu: „jestem – pamiętam – czuwam”! Niech Maryja wyprasza również nowe, liczne i dobre powołania, by Polonia nadal cieszyła się obecnością Sióstr Misjonarek, korzystała z Waszej ofiarną posługi i doświadczała owoców Waszej modlitwy.

Do tych jubileuszowych myśli i słów dołączam zapewnienie o stałej i serdecznej modlitwie oraz pasterskie błogosławieństwo

bp Wiesław Lechowicz

Delegat KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej

Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej

Początki Zgromadzenia sięgają przedwojennych inspiracji kard. Augusta Hlonda, który widział potrzebę opieki duszpasterskiej nad Polakami poza granicami naszej Ojczyzny. Ks. Prymas polecił księdzu Ignacemu Posadzemu, kapłanowi diecezjalnemu, w 1932 roku zorganizować najpierw życie nowego zgromadzenia męskiego: Towarzystwa Chrystusowego dla Polskich Wychodźców. W kilka lat później Kardynał Hlond wypowiedział się na temat zgromadzenia żeńskiego: „Siostry mogą piękną rolę odegrać jako pomoc w pracy duszpasterskiej Chrystusowców” i polecił ojcu Ignacemu, wówczas już przełożonemu generalnemu Zgromadzenia Księży Chrystusowców, pomyśleć o tym w odpowiednim czasie. 

Odpowiedni czas nadszedł po wojnie. W roku 1958 o. Ignacy Posadzy, umieszcza pierwsze kandydatki u Sióstr Salezjanek w Rokitnie, gdzie uczestniczą w kursie katechetycznym. Sam sprawuje duchową opiekę nad nimi, odwiedza je i głosi konferencje o naglących potrzebach duchowych Polonii oraz o wartości powołania zakonnego. Równocześnie kontaktuje się z przełożoną generalną Zgromadzenia Sióstr Felicjanek, „ponieważ to Zgromadzenie ma piękne osiągnięcia w działalności apostolskiej wśród Polonii”. Zarząd Generalny Felicjanek wyraża zgodę na afiliację nowego instytutu do swojego Zgromadzenia, w charakterze odrębnej Prowincji Sióstr Felicjanek - Misjonarek.

Koncepcja zostaje zaaprobowana przez ks. abpa Antoniego Baraniaka - Ordynariusza Poznańskiego i ks. kard. Stefana Wyszyńskiego - Prymasa Polski. W lipcu 1959 roku o. Ignacy przyjmuje do postulatu 17 aspirantek. Pierwszym domem Sióstr zostaje dworek w Morasku pod Poznaniem, przekazany nowemu Zgromadzeniu przez Towarzystwo Chrystusowe. 21 listopada 1959 roku - Kościół zatwierdza nowe Zgromadzenie na prawie diecezjalnym.  

Już w 1961 roku pierwsze Siostry zostają wysłane na placówkę duszpasterską w kraju. Zapotrzebowanie na posługę Sióstr rośnie, powstają nowe placówki przy parafiach księży Towarzystwa Chrystusowego na Pomorzu Szczecińskim oraz w Suchym Lesie i Władysławowie. W następnych latach Zgromadzenie zakłada kolejne placówki w diecezji poznańskiej, warszawskiej, kaliskiej, tarnowskiej i krakowskiej. Historyczny moment dla rozwoju Zgromadzenia następuje w lipcu 1978 roku, gdy pierwsze trzy Misjonarki opuszczają Ojczyznę, aby udać się do naszych braci emigrantów w dalekiej Kalifornii. Potem następują dalsze wyjazdy na kolejne placówki zagraniczne.  

W dniu 24 listopada 1996 roku, w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, Kongregacja Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego w Rzymie wydaje dekret, mocą którego Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej staje się Instytutem zakonnym na prawie papieskim.

Ważnym dla Zgromadzenia wydarzeniem jest uroczyste otwarcie procesu kanonizacyjnego Założyciela o. Ignacego Posadzego w katedrze poznańskiej, w dniu 17 lutego 2001 roku. Zakończenie diecezjalnego etapu procesu kanonizacyjnego Sługi Bożego o. Ignacego Posadzego ma miejsce 6 maja 2009 roku. Akta sprawy zostają przekazane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie. 

W dniu 1 października 2007 roku zostaje otwarty dom modlitwy pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Znajduje się on w domu macierzystym Zgromadzenia w Morasku. Przebywające w nim siostry trwają przed Jezusem Eucharystycznym i wypraszają Boże błogosławieństwo i potrzebne łaski dla polskich emigrantów oraz ich duszpasterzy – kapłanów i sióstr. Kolejnym, ważnym dla Zgromadzenia wydarzeniem jest otwarcie w kwietniu 2008 roku domu rekolekcyjnego pw. św. Józefa. Dom ma służyć tym, którzy chcą pogłębić życie duchowe, poprzez udział w rekolekcjach i sesjach formacyjnych. 

Od 60 lat, na mocy charyzmatu Założyciela specjalnym zadaniem sióstr jest duchowa i duszpasterska opieka nad Polakami mieszkającymi poza granicami naszej Ojczyzny. Obecnie Zgromadzenie liczy 216 sióstr. Siostry misjonarki pracują na 13 placówkach w Polsce i na 37 za granicą w 13 krajach (w Australii, Belgii, na Białorusi, w Brazylii, we Francji, w Grecji, Islandii, Kanadzie, Niemczech, Stanach Zjednoczonych, na Węgrzech, w Wielkiej Brytanii i we Włoszech). Dom Generalny sióstr misjonarek znajduje się w Poznaniu-Morasku. Tutaj też mieszczą się domy formacyjne postulatu i nowicjatu. Poza granicami kraju posługa sióstr skupia się najczęściej wokół parafii polonijnych i jest podobna do tej, która jest prowadzona w Polsce. Siostry katechizują dzieci i młodzież przy parafiach i w prowadzonych przez siebie szkołach polskich. W tych ostatnich uczą j. polskiego, historii i geografii Polski. Pełnią także posługę koordynatorek programu katechetycznego. Od wielu lat w kilku krajach siostry misjonarki pracują jako przedszkolanki w przedszkolach dla dzieci z polskich rodzin, jak również dzieci z innych krajów. Przygotowują do sakramentów świętych, są zakrystiankami i organistkami, prowadzą chóry i schole. Pracują w biurach parafialnych. W krajach z dłuższą tradycją emigracyjną posługa sióstr polega przede wszystkim na trosce i opiece nad osobami starszymi i chorymi, przebywającymi w domach opieki lub ich własnych mieszkaniach. Siostry pragną także pogłębiać uczucia patriotyczne Rodaków na emigracji, starają się, by zachowali ojczystą mowę i kulturę, polskie tradycje i zwyczaje na obczyźnie, wiążąc ich również z aktualnymi problemami Ojczyzny. Gdy zachodzi potrzeba, służą także siostrom i braciom w wierze innych narodowości.

Odczytując znaki czasu, siostry są wrażliwe na aktualne potrzeby naszych rodaków. Nową inicjatywą Zgromadzenia było np. otwarcie kilka lat temu Domu Samotnej Matki im. Świętej Rodziny w Chicago w USA. Jest to placówka przeznaczona dla samotnych matek polskiego pochodzenia i ich dzieci przeżywających trudności natury psychicznej, społecznej, czy materialnej. Szczególną troską siostry misjonarki otaczają kobiety i ich bliskich cierpiących na syndrom proaborcyjny. W Chicago powstał ośrodek pomocy dla Polek, którym ciężko jest uporać się z trudnymi przeżyciami po stracie dziecka, do której same doprowadziły. Siostry odwiedzają też osoby internowane, które czekają na deportację. Zanoszą im dobre słowo, modlitwę, pociechę. W każdym kraju starają się świadczyć pomoc językową Polakom nie znającym dostatecznie języka lokalnego, np. jako zatrudnione na stałe asystentki w szkołach oraz w innych instytucjach.

W tym roku mija 60 lat od powstania Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej. Bogu niech będą dzięki za to Zgromadzenie, które choć fizycznie nie może dotrzeć do każdego Polaka żyjącego na emigracji, poprzez posługę sióstr otacza jednak duchowo wszystkich Rodaków rozsianych na całym świecie.