Ps 22 (21), 8-9. 17-18a. 19-20. 23-24 (R.: 2a)

    Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?

Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą, *

wykrzywiają wargi i potrząsają głowami:

«Zaufał Panu, niech go Pan wyzwoli, *

niech go ocali, jeśli go miłuje».

    Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?

Sfora psów mnie opadła, *

otoczyła mnie zgraja złoczyńców.

Przebodli moje ręce i nogi, *

policzyć mogę wszystkie moje kości.

    Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?

Dzielą między siebie moje szaty *

i los rzucają o moją suknię.

Ty zaś, Panie, nie stój z daleka, *

pomocy moja, śpiesz mi na ratunek.

    Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?

Będę głosił swym braciom Twoje imię *

i będę Cię chwalił w zgromadzeniu wiernych:

«Chwalcie Pana, wy, którzy Go wielbicie, †

niech sławi Go całe potomstwo Jakuba, *

niech się Go lęka całe potomstwo Izraela».

    Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?